Column| De man van de euroknallers.

Je hoeft een expert, zoals ik, niet uit te leggen wat euroknallers zijn bij de MacDonalds. Ik ken ze allemaal en maak er wekelijks gebruik van. Honger? Even checken of ik nog een verdwaalde euro in mijn tas heb rondzwerven. Zo ja, dan word deze euro binnen één minuut geruild voor een hamburger. Vaak valt deze hamburger ook nog eens in de categorie: 'Beste koop van de dag'. Mij hoor je niet klagen! Maar wat ik wel irritant vind, is dat ik een concurrent heb rondlopen in de stad. Een man die mij wekelijks dezelfde vraag stelt.

Mevrouw, mag ik u iets vragen?

- Ja hoor, iets vragen mag altijd.

Kunt u misschien een euro missen?

- Ook al heb ik mijn euro's hard nodig, ik kan moeilijk 'nee' zeggen met zo'n nagellakverzameling thuis. Want, ja ik spendeer nu eenmaal graag mijn geld aan dingen die ik eigenlijk niet hard nodig heb. Daarnaast ben ik één van de weinigen die begrijpt dat je moet consumeren met zo'n economie als vandaag. Vooruit, ik geef de man één euro, kan hij ook een hamburgertje scoren bij de MacDonalds.

Maar nu komt het: elke keer als ik hem zie in de stad vraagt hij of ik een euro kan missen! En hij vraagt het niet alleen aan mij, NEE! Aan elke voorbijganger. Geen idee of het een Nederlander is. Er komen maar 14  Nederlandse woorden uit zijn mond als ik hem hoor. Als hij mij voor de 83ste keer aanspreekt, blijf ik beleefd.

Mevrouw, mag ik u iets vragen?

- Ja hoor, iets vragen mag altijd.

Kunt u misschien een euro missen?

- Nee helaas.

Kutwijf!

Nouja! Waar is die dankbaarheid gebleven voor al die keren dat ik u wel een euro gaf. Nu kan je het schudden vriend. Ik geef je nooit meer een euro, ga ze maar zoeken op straat. Mijn vriendinnen waarschuw ik al als ik hem aan het einde van de straat zie. De euroknaller man heeft het opgegeven bij mij. Hij vraagt niet meer of ik een euro kan missen. 

Als ik op een donderdagmiddag met een hongerige maag geen euro meer kan vinden in mijn tas, besluit ik op de euroknaller man af te stappen. Wie niet waagt, wie niet wint. Voordat hij zijn mond kan openen, vraag ik: 

Meneer, mag ik u iets vragen? Kunt u misschien een euro missen?

- Rot op, kutwijf!

Hahah, ik moet er hard om lachen! Jij vraagt de hele dag door, wel vijftig keer in een uur aan wildvreemde mensen of ze een euro kunnen missen. Waarschijnlijk zitten er meer euro's in jouw broekzak dan dat er op mijn bankrekening staat. En dan reageer je zo, als mensen dezelfde vraag stellen? Waar is jouw gulheid gebleven?

Ik spreek de euroknaller man niet meer, hoewel hij nog wel elke keer: Kutwijf! roept als ik hem tegen kom. Misschien moet ik hem eens vertellen dat ik Tahnee heet, kan hij dat voortaan naar mij roepen als ik voorbij fiets.